توسعه هنر گیوه بافی در استان مركزی
یكی از مظاهر فرهنگ، سنن و اعتقادات هر قومی نحوه پوشش آنهاست و لباسهای اقوام مختلف میتواند نشانگر ویژگیهای اقلیمی و محیط زندگی آنها باشد.
یكی از اجزاء لباسهای سنتی، پایافزارهای سنتی هستند كه گیوه نیز از جمله آنها است.
گیوه، پاپوشی بافته شده از نخ پنبهای است كه بیشترین مراكز تولید آن در زنجان، كردستان، آباده و استان مركزی است.
گیوه بافی یكی از هنرهای سنتی استان مركزی است كه در سنجان، محلات و وفس رواج فراوان دارد و بر دو نوع كف آجیده و كف چرم ساخته میشود و به علت استفاده از مواد طبیعی و تهیه اصولی دارای خواص و مزیتهای طبی بسیاری نسبت به كفشهای كارخانهای است و از اینرو طرفداران زیادی را در داخل و خارج از كشور دارد.
برای تهیه گیوه ابتدا زیره یا تخت هر گیوه از چرم تهیه میگردد و سپس كف گیوه را با ابزارهای سنتی و بر اساس الگوی از پیش تعیین شده آماده میكنند و پس از آن زمان آجزدن فرا میرسد.
پس از این مراحل، نوبت به تهیه رویه و وصل كردن آن به زیره گیوه میرسد و گیوه بدین ترتیب آماده میشود.
گیوه علاوه برخواص طبی كه نسبت به كفشهای كارخانهای دارد، درتابستان بسیار خنك بوده و حالت عرقگیر دارد و بدلیل سبك بودن و راحتی مورد استفاده تمام اقشار مردم میتواند قرار گیرد.
بافت گیوه با قلاب دراكثر خانوادههای سنجانی مرسوم است و اكثرا این هنر به شكل ظریفی توسط پیرزنان و پیرمردان این منطقه بافته میشود.
یك گیوهباف از سنجان گفت: هنر گیوهبافی از قدیم ایام در این منطقه رواج داشته اما در حال حاضر نسبت به گذشته از رونق كمتری برخوردار است.
"محمد سنجانی" افزود: گیوه دارای خواص طبی فراوانی است، امابه دلیل وجود كفشهایی كه تنها از رنگ و لعاب برخوردارند این هنر روبه فراموشی است.
وی بیانكرد: درحال حاضر برخی از سالخوردگان به دلیل آشنایی با خواص گیوه از آن استفاده میكنند.
یكی دیگر از گیوهبافان سنجان گفت: هنر گیوه بافی در حال فراموشی است و احیای آن نیازمند حمایت مسولان و بیان خواص این نوع كفشها است.
"عبدالله گلهسنجانی" افزود: علی رقم اینكه گیوه بافی زحمت فراوانی دارد اما از درآمد پایینی برخوردار است و اكثر جوانان به دلیل این امر از این كار روی گردانند.